Για μας η σημερινή μέρα είναι μέρα μνήμης και τιμής για τον αείμνηστο Δήμαρχο μιας και προς τιμή του το σχολείο μας μετονομάστηκε σε Δημοτικό Σχόλειο Αγίας Νάπας - Αντώνη Τσόκκου
Ποιος ήταν ο Αντώνης Τσόκκος; Ένα σύντομο βιογραφικό
Ο κ. Αντώνης Τσόκκος γεννήθηκε στην Αγία Νάπα το 1953 και σπούδασε λογιστικά και ναυτιλιακά στο Λονδίνο. Με την επιστροφή του στην Κύπρο επικεντρώθηκε στην τουριστική βιομηχανία, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην ανάπτυξη της Αγίας Νάπας.
Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τα κοινά υπηρετώντας σε διάφορα πόστα. Ο Αντώνης Τσόκκος εξελέγη για πρώτη φορά Δήμαρχος Αγίας Νάπας το 2006 .Το 2011 επανεξελέγη στο αξίωμα του δημάρχου της Αγίας Νάπας συγκεντρώνοντας ποσοστό 77.72%, το υψηλότερο από οποιοδήποτε άλλο δήμαρχο. Διετέλεσε Πρόεδρος της ΣΠΕ, της ΑΠΕΑΝ και μετά ΑΟΑΝ.
Ήταν νυμφευμένος με την Έμιλυ Τσόκκου και έχει δύο παιδιά.
Το πρωί της 21ης Ιανουαρίου 2013 ο Αντώνης Τσόκκος ξύπνησε από δύσπνοια που αισθάνθηκε, παραπονέθηκε στη σύζυγο του για αδιαθεσία και στη συνέχεια έχασε τις αισθήσεις του. Η σύζυγος του κάλεσε αμέσως ασθενοφόρο και τον οικογενειακό τους γιατρό, ο οποίος παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που κατέβαλε για να τον επαναφέρει στη ζωή, δυστυχώς δεν τα κατάφερε.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής στο πρόσωπο του σας παραθέτουμε ένα μέρος του αποσπάσματος από το αφιέρωμα το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Δήμου Αγίας Νάπας τον Αύγουστο του 2013
...Παιδί τρυφερό, καλό, γλυκό, ευαίσθητο, γεμάτο συναίσθημα, αγάπη και σεβασμό προς τον συνάνθρωπό του, μια ανοικτή αγκαλιά θυμάται το μεγάλο της αδελφό η κατά οκτώ χρόνια μικρότερη του αδελφή κ. Ελλάδα Πιτσιρή. Πολύ κοινωνικό παιδί με πολλούς φίλους που δεν ξεχώριζε και σεβόταν τη διαφορετικότητά τους, τόσο στην παιδική του ηλικία όσο και στη νεανική. “Αγαπούσε πολύ τους φίλους του, ήταν πολύ δοτικός μαζί τους έδινε την ίδια του την ψυχή. Η φιλία γι’ αυτόν ήταν πολύ ιερή. Το σπίτι μας ήταν πάντοτε γεμάτο από τους φίλους του και θυμάμαι τη μητέρα μου να τρέχει να μαγειρέψει όταν δεν είχε έτοιμο φαγητό για να φάνε οι φίλοι του”. Από μικρή ποτέ δεν της θύμωνε ούτε τη μάλωνε κι αν κάποτε το έκανε ένιωθε τόσες ενοχές που στη συνέχεια την αγκάλιαζε και τη φιλούσε. “Δεν μπορούσε να μείνει πολλή ώρα μαλωμένος είτε μαζί μου ή με τα υπόλοιπα αδέλφια του. Όταν μαλώναμε μεταξύ μας κι ο Μιχάλης (ο άλλος αδελφός) μας χτυπούσε, έτρεχε να μας σώσει κυνηγώντας τον από πίσω και αυτός τον φοβόταν και έβγαινε πάνω ψηλά στη σκάλα του σπιτιού για να γλιτώσει”. Η αγάπη του για τον πολιτισμό, και τον αθλητισμό ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία.»….
Tο πόσο καλλιεργημένη προσωπικότητα διέθετε ήταν φανερό από τις γνώσεις του σε σωρεία θεμάτων είτε αυτά είχαν σχέση με την τέχνη, την μουσική, το τραγούδι, την ποίηση, τον αθλητισμό είτε ένα σωρό άλλα θέματα πέρα εκείνων που η θέση του ως Δήμαρχος επέβαλλε.
Με την απώλειά του έχασε η κοινότητα της Αγίας Νάπας αλλά και η ευρύτερη περιοχή ένα ηγέτη έναν οραματιστή ένα φίλο μα πάνω από όλα έναν άνθρωπο. Δεν θα γεννηθεί ποτέ ξανά τέτοιος άνθρωπος όπως τον Αντώνη Τσόκκο μας είπε με δάκρυα στα μάτια ο στενός φίλος και γείτονάς του από μικρή ηλικία κ. Αντρέας Πλευρός.
Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τα κοινά υπηρετώντας σε διάφορα πόστα. Ο Αντώνης Τσόκκος εξελέγη για πρώτη φορά Δήμαρχος Αγίας Νάπας το 2006 .Το 2011 επανεξελέγη στο αξίωμα του δημάρχου της Αγίας Νάπας συγκεντρώνοντας ποσοστό 77.72%, το υψηλότερο από οποιοδήποτε άλλο δήμαρχο. Διετέλεσε Πρόεδρος της ΣΠΕ, της ΑΠΕΑΝ και μετά ΑΟΑΝ.
Ήταν νυμφευμένος με την Έμιλυ Τσόκκου και έχει δύο παιδιά.
Το πρωί της 21ης Ιανουαρίου 2013 ο Αντώνης Τσόκκος ξύπνησε από δύσπνοια που αισθάνθηκε, παραπονέθηκε στη σύζυγο του για αδιαθεσία και στη συνέχεια έχασε τις αισθήσεις του. Η σύζυγος του κάλεσε αμέσως ασθενοφόρο και τον οικογενειακό τους γιατρό, ο οποίος παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που κατέβαλε για να τον επαναφέρει στη ζωή, δυστυχώς δεν τα κατάφερε.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής στο πρόσωπο του σας παραθέτουμε ένα μέρος του αποσπάσματος από το αφιέρωμα το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Δήμου Αγίας Νάπας τον Αύγουστο του 2013
...Παιδί τρυφερό, καλό, γλυκό, ευαίσθητο, γεμάτο συναίσθημα, αγάπη και σεβασμό προς τον συνάνθρωπό του, μια ανοικτή αγκαλιά θυμάται το μεγάλο της αδελφό η κατά οκτώ χρόνια μικρότερη του αδελφή κ. Ελλάδα Πιτσιρή. Πολύ κοινωνικό παιδί με πολλούς φίλους που δεν ξεχώριζε και σεβόταν τη διαφορετικότητά τους, τόσο στην παιδική του ηλικία όσο και στη νεανική. “Αγαπούσε πολύ τους φίλους του, ήταν πολύ δοτικός μαζί τους έδινε την ίδια του την ψυχή. Η φιλία γι’ αυτόν ήταν πολύ ιερή. Το σπίτι μας ήταν πάντοτε γεμάτο από τους φίλους του και θυμάμαι τη μητέρα μου να τρέχει να μαγειρέψει όταν δεν είχε έτοιμο φαγητό για να φάνε οι φίλοι του”. Από μικρή ποτέ δεν της θύμωνε ούτε τη μάλωνε κι αν κάποτε το έκανε ένιωθε τόσες ενοχές που στη συνέχεια την αγκάλιαζε και τη φιλούσε. “Δεν μπορούσε να μείνει πολλή ώρα μαλωμένος είτε μαζί μου ή με τα υπόλοιπα αδέλφια του. Όταν μαλώναμε μεταξύ μας κι ο Μιχάλης (ο άλλος αδελφός) μας χτυπούσε, έτρεχε να μας σώσει κυνηγώντας τον από πίσω και αυτός τον φοβόταν και έβγαινε πάνω ψηλά στη σκάλα του σπιτιού για να γλιτώσει”. Η αγάπη του για τον πολιτισμό, και τον αθλητισμό ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία.»….
Tο πόσο καλλιεργημένη προσωπικότητα διέθετε ήταν φανερό από τις γνώσεις του σε σωρεία θεμάτων είτε αυτά είχαν σχέση με την τέχνη, την μουσική, το τραγούδι, την ποίηση, τον αθλητισμό είτε ένα σωρό άλλα θέματα πέρα εκείνων που η θέση του ως Δήμαρχος επέβαλλε.
Με την απώλειά του έχασε η κοινότητα της Αγίας Νάπας αλλά και η ευρύτερη περιοχή ένα ηγέτη έναν οραματιστή ένα φίλο μα πάνω από όλα έναν άνθρωπο. Δεν θα γεννηθεί ποτέ ξανά τέτοιος άνθρωπος όπως τον Αντώνη Τσόκκο μας είπε με δάκρυα στα μάτια ο στενός φίλος και γείτονάς του από μικρή ηλικία κ. Αντρέας Πλευρός.
1 χρόνο μετά
Το Δημοτικό Συμβούλιο Αγίας Νάπας, αποφάσισε ομόφωνα, ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τον αδικοχαμένο Δήμαρχο και άνθρωπο Αντώνη Τσόκκο, να δώσει το όνομά του στο Δημοτικό Σχολείο της πόλης, στο Σχολείο μας.
Το Δημοτικό Συμβούλιο Αγίας Νάπας, αποφάσισε ομόφωνα, ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τον αδικοχαμένο Δήμαρχο και άνθρωπο Αντώνη Τσόκκο, να δώσει το όνομά του στο Δημοτικό Σχολείο της πόλης, στο Σχολείο μας.
